Ik heb op dit moment geen actieve kinderwens.
Waar de één een superduidelijk antwoord heeft voor een kinderwens, is er ook een groep die ertussen inzit. Jaren vlogen er voorbij waarop ik er niet actief mee bezig was, maar wel realiseerde dat het ‘huisje-boompje-beestje’ idee mij flink benauwde. Tot dat ik in 2022 mijn huidige vriend in het buitenland ontmoette en er ineens veel meer aandacht voor kwam.

“Ik zeg ‘nee, ik heb geen kinderwens’, om verdere vragen te voorkomen”

Jaren was ik er niet mee bezig, na mijn studietijd pakte ik mijn backpack in voor een onbepaalde tijd reizen, gevolgd door een expatavontuur in Singapore. Allemaal nog als single vrouw. In deze periode sprak ik af en toe met een selectief groepje vrienden en reizigers over het thema kinderwens. Gewoon open en eerlijk, zonder oordeel en waarin elkaars keuze respecteerde. Dat was fijn.

“Jeetje, ze beginnen ook allemaal steeds jonger met kinderen!”

Was een uitspraak die ik de afgelopen jaren met regelmaat heb gebruikt. Ik realiseerde mij, dat dit niet het geval was, maar dat ik er gewoonweg zelf anders in sta. Gek gevoel, maar ik liet het los, ik had geen relatie en genoot van mijn avontuurlijke reizen. Alleen veranderde dit alles met het krijgen van een relatie.

“Mijn relatie was het schotsein voor mijzelf en de omgeving om vragen te stellen en/of in te vullen”

Vragen spookten door mijn hoofd heen… weet ik zeker dat ik geen kinderwens heb? Wat als ik er later spijt van krijg? Kan ik nu al wel zo’n beslissing maken? Moet een antwoord echt vaststaan?
Is het gek als je het nu nog niet weet? Samen met mijn vriend wordt hier open over gesproken.

Maar ook bracht het vragen, opmerkingen en reacties van de omgeving met zich mee. “Nu ga je zeker wel stoppen met reizen, om iets op te bouwen!”
“Je wilt toch ook wel kinderen?” “Hoe gaan jullie dit en dat en zus en zo doen ..”

Heb ik dan nooit zelf deze link gelegd of een iemand anders een vraag gesteld? Zeker, alleen ben ik de afgelopen jaren hier bewuster en bewuster van geworden.
Want een kinderwens hebben, betekent niet automatisch dat je kinderen kan krijgen. Maar is er ook een groep die heel bewust de keuze maken om geen kinderen te ‘krijgen’ met wat voor een reden dan ook.

“De ene keer legde ik het vriendelijk uit, de andere keer met een grapje en weer een andere keer had ik een kort lontje en gaf ik een pittigere reactie.”

Hoe ga ik zelf mee om?
Jaren probeerde ik andermans leven te leven en te voldoen aan de verwachtingen van de prestatiemaatschappij. Het doorbreken van dit patroon was niet gemakkelijk en heeft ook lang geduurd.
Alleen op reis, een online coach en doormiddel van heel veel experimenteren ben ik weer teruggekomen bij de meest pure versie van mijzelf. Ook wel ‘ik leef mijn eigen plan’!

Dit wijkt deels af van hoe veel mensen het doen, maar dat betekent niet dat het slechter is. Laten we elkaar keuzes respecteren en onze omgeving aanmoedigen het leven op zijn of haar eigen manier te leven.
Door regelmatig stil te staan bij de vraag:

“Waarom doe ik wat ik aan het doen ben? En is dat hetgeen wat mij echt gelukkig maakt?”

Op deze manier heb ik voor nu een manier gevonden om zelf om te gaan met het niet hebben van een actieve kinderwens.
Alleen zal de toekomst uitwijzen of er echt geen actieve kinderwens is of dat er een verandering is gekomen.

“Een keuze is altijd een moment opname en mag nooit in beton gegoten worden”

Ik blijf in ieder geval open en eerlijk delen met mijn vriend en een selectief groepje vrienden. We focussen ons op het leven nu en doen wat voor ons goed voelt. Kinderen?
De tijd gaat het leren, wat we in ieder geval doen is heel dichtbij onszelf blijven en ons mooiste leven, leven volgens onze eigen voorwaarden.

“De tijd zal het leren of ik wel of geen kinderen ga ‘krijgen’.”