Juli 2023

Mijn eerste blog! Here we go, vanuit Koh Tao, Thailand.

Ik zit in een gezellig tentje waar ze de lekkerste decafé (vertel ik later meer over) iced latte, heerlijke ontbijtjes en een fijne vibe hebben.
Met m’n scooter ben ik hier vanochtend heen gereden en voelde de inspiratie om een eerste blog te schrijven. Sowieso voel ik mij enorm geïnspireerd nu ik hier ben in Azië.
Meerdere teksten heb ik in mijn notities, onderwerpen waarover ik nog wil schrijven, maar voor nu wil ik deze als eerste posten.

Hoe kan het dat ik van ‘een
angstig –met vliegangst & paniekaanvallen– persoon’ 
nu 4 maanden geleden ben afgereisd naar Azië
en het vliegtuig pak alsof ik in de auto stap.

Hoe is dat mogelijk?! Ook mensen die zeggen; ‘Jeetje, Djoek, vind het zo knap van je dat je op reis bent en dat vergeleken met een paar jaar geleden’.

Ja, dat klopt. Ik sta soms ook versteld van mijzelf, maar ook weer niet. Ik heb de afgelopen jaren enorm hard gewerkt aan mijn mentale, -tja, laten we het maar- toestand noemen.

Eerder durfde ik niet langer dan 2/3 uur te vliegen en daar werden ook mijn vakanties op gebaseerd. Ook alleen weggaan vond ik gek en raar. Tenzij je ging backpacken, maar alleen op vakantie… daar had ik wel een oordeel over.
Zo’n singlesreis, echt niks voor mij! Dat vond ik een beetje zielig ofzo. Sorry! Ik denk daar nu echt anders over. Het zegt ook zoveel meer over mij en mijn eigen beperkende gedachten, dan over diegene die dat deed. Jij had gewoon wel het lef (en schijt aan wat anderen dachten). Verder dan Mallorca, Zakynthos of Albufeira kwam ik niet en dat terwijl ik zo graag naar Azië wilde. Het was altijd al in mijn gedachten.

Zeven jaar geleden kwam daar verandering in. Een vriendin van mij verhuisde naar Curaçao, na een lange relatie werd ik vrijgezel en zag ik in dat ik mijzelf enorm tegenhield met betrekking tot meer van de wereld zien. De wereld lag opnieuw aan mijn voeten en ik had eindelijk moed verzameld om mijn angst te doorbreken. Dat ging niet zomaar…
Ik had therapie gehad voor de relatiebreuk, waar ik door o.a. EMDR, zo veel meer zelfvertrouwen heb gekregen. Dit zorgde achteraf voor de eerste stap; ik werd meer nieuwsgierig, wilde uit mijn comfortzone gaan en wilde mijzelf minder belemmeren door de (vlieg)angst.

Ook ontdekte ik dat vliegangst kan komen door ‘reisziekte’. Ik had als kind al last van wagenziekte en dat kan dus in het vliegtuig ook het geval zijn. Mijn verlangen om naar Curaçao te gaan was groter dan mijn angst. In overleg met de huisarts mocht ik oxazepam mee, nam ik reistabletten mee en bereidde ik mij goed voor. In zin van; wat wil ik bij me hebben qua afleiding, eten/drinken en benodigdheden om deze reis zo goed als mogelijk te doorstaan. Al zit ik jankend, schreeuwend, bevroren o.i.d. in dat vliegtuig, ik ga! En wauw… ik had de reismedicatie ingenomen en dit zorgde ervoor dat ik wat suffer was en minder last had van reisziekte. Eindelijk een positieve ervaring zonder te veel angst.

Een jaar later, tijdens mijn burn-out, ben ik opnieuw naar Curaçao gegaan. Paniekaanvallen had ik geregeld, maar toch wilde ik mij niet laten belemmeren. De heenreis ging goed, maar terug had ik een enorme paniekaanval in de rij van de bagage. Hoe ga ik dit doen? Ik moest nog naar de security, maar mijn lichaam en hoofd stonden op paniek en standje overleven. De rij was enorm lang en ik was bang om flauw te vallen. Ik vond een pakje koekjes in mijn handbagage en ik ben deze zolang de rij duurde, stukje voor stukje gaan eten. Dit hielp. Eenmaal bij de gate heb ik een rustig plekje opgezocht om weer wat op te laden. Ik was kapot, maar ook nu was mijn wil om te reizen groter dan de angst.

Terug in Nederland heb ik bij mijn psycholoog een vorm van EMDR gevolgd voor mijn angst. Logosynthese heet het.
Wauw, wat een verschil. Daarna is vliegen voor mij niet meer hetzelfde. Ik weet nu hoe ik er mee om kan gaan, wat helpt voor mij, hoe ik mijzelf rustig kan houden.
Weet je wat het is… Ik sta (stond!) altijd aan. Ik voel, hoor, zie alles. Dat heb ik niet alleen meegekregen vanuit mijn opvoeding, maar ook mijn hooggevoeligheid speelt daar een rol in. Ik zie details die anderen niet zo opvallen, ik hoor geluiden sterker/harder en daardoor komen ze harder aan. Ik voel de energie en de sfeer en mag deze vanuit angst ook heel graag beïnvloeden. ‘Zie je wel… die stewardess kijkt niet vrolijk, er zal wel wat mis zijn’! Nu weet ik dat dit niet mijn woorden of gedachten zijn. Dit heb ik meegekregen, dit ben ik niet en dit is mijn brein, dat wil bevestigen, dat mijn angst klopt, want veilig zijn!

Ik heb geleerd om niet meer alles te willen zien of te horen, te voelen. Het is niet nodig voor mijn gevoel, het weerhoudt mij van de leuke spannende dingen. Dus als het vliegtuig beweegt (duhh haha), dan hoef ik niet bezig te zijn met waar dat vandaan komt en of het misschien wel heel slecht is. Nu denk ik; hé ik voel dat er turbulentie is en ik hoef hier niks mee te doen. Klaar. Ik haal mijzelf uit het oude/ aangeleerde gedachtepatroon. Dit is oefenen. Keer op keer.