Ga naar de inhoud

Mijn burn-out is het beste wat mij is overkomen > Deel 1

 

Het is al 4,5 jaar geleden en toch voelt het korter. In 2019 kreeg ik een burn-out. Iets wat je tegenwoordig bijna dagelijks hoort, sommigen noemen het een ‘moderne tijdsziekte’. Mij maakt niet uit hoe het wordt genoemd, ik was op. Ik voelde mij verschrikkelijk en ik kwam daar niet meer uit. Tenminste mijn aangeleerde trucjes werkten niet meer.

 

BAM – BURN OUT! En toch is het een tijd die ik niet had willen missen.
Het is zelfs één van de beste dingen wat mij is overkomen!

 

Je leven na een burn-out is nooit meer hetzelfde. Dit kun je negatief opvatten, maar nee zo bedoel ik het niet. Het is voor mij juist heel positief! Een betere versie ben ik geworden. Gek en mooi tegelijk. En dan zal je misschien denken; ‘Waarom ben je dankbaar voor deze pijn, verdriet en emotionele duistere periode’?!

Mijn leven is veranderd, dit had ik nodig om een omslag te maken tegen bepaalde patronen waar ik al tijden tegenaan beukte. In mijn leven voor de burn-out had ik zo’n ieder 2-3 jaar last van -niet lekker in mijn vel zitten- en vage klachten. Maar telkens was er iets waardoor ik dat de schuld kon geven van het gevoel. Zoals een auto-ongeluk, overbelaste schouders…

Na een heftige gebeurtenis in 2016, leefde ik op de automatische piloot en in de overlevingsstand. Ik had geen idee meer wie ik was en wat ik wilde met mijn leven. Alles was anders. En wat deed ik? Huis zoeken, meer geld gaan verdienen en zorgen dat niets mij deed denken aan deze tijd en gevoel. Ik wilde dat het nare gevoel zo snel mogelijk wegging.

 

Ik viel zo’n 20kg af, at alleen maar kant-en-klaar maaltijden, rookte een pakje sigaretten per dag weg, werkte meer dan 60 uur, probeerde daarnaast nog mijn studie af te ronden en veel op pad te zijn met vriendinnen. 2 keer week naar de club was eerder normaal dan uitzondering op de regel. Alles om maar niet te voelen.

 

Ondertussen kreeg ik een nieuwe baan, wat maakte dat ik in totaal 2,5 baan had, verhuisde ik van ‘ons’ huis naar mijn broertje > vriendin > ouders > naar mijn eigen huis en ronde ik mijn oude studie af en startte ik met een nieuwe studie.

Nee zeggen deed ik niet. Ik wilde het liefst overal bij zijn en zo min mogelijk thuis. Mijn nieuwe huis vond ik in het begin maar groot, kaal en leeg. Heb zelfs overwogen om het weer te verkopen en naar een 1-kamer-appartement te gaan. Wat moest ik met al die ruimte! Dat lege huis, was niet leeg. Dat was mijn leegte.

 

Ik kreeg slaapproblemen maar bleef gewoon doorgaan op het tempo wat volgens mij normaal was of zette soms nog wat extra gas mij. Om maar niet te voelen. In 2018 werkte ik 40 uur (bij nu nog maar 1 baan), was mijn studiebelasting 40 uur, had ik een groot sociaal leven, sliep ik nauwelijks, kreeg ik de ene (achteraf gezien) paniekaanval naar de andere.

 

Migraine aanvallen bleven komen met zo’n 10 tot 15 keer per maand. Maar ziekmelden deed ik nauwelijks, alleen als ik echt niks meer kon zien of verlammingsverschijnselen had. Anders ging ik gewoon door.

 

Op het werk liep het op een gegeven moment ook niet meer lekker, helaas mag ik hier niet te veel over zeggen vanwege een overeenkomst die destijds is ondertekend. Stom van me, maar goed, ik deed alles om te overleven.

Laten we het erop houden dat er pestgedrag en jaloezie aanwezig was. De burn-out die ik had (met nog 2 andere collega’s) lag aan onze leeftijd volgens het handje vol wat overbleef.

 

En eerlijk, leeftijd zal zeker een rol hebben gespeeld maar ik kan nu zien dat het een inie-mini bijrol was. Zo’n figurant in GTST hahaha. 30-dilemma is aanwezig maar voor mij geen hoofdreden geweest. Ook alleen werk was geen hoofdreden, voor mij wel de grootste reden naast hoe ik mijzelf aan het verwoesten was.

 

Ondertussen bij mijn studie – omgangskunde – werkte ik aan mijn socialisatie waarbij je je hele leven onder de loep neemt. Hoe je bent opgegroeid, wat je hebt meegemaakt en ook dat gaf inzichten die mij niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Wie weet schrijf ik daar ooit nog een blog over, maar voor nu nog even niet.

 

Mijn lichaam schreeuwde door middel van migraine, paniekaanvallen, adrenaline die ik door mijn lichaam voelde gieren…

Ik lachte wel, ik deed wel mee, ik werkte wel maar ik voelde mij diep ellendig en harstikke ongelukkig. Het werd steeds zwaarder om alle ballen hoog te houden, mijzelf uit bed te slepen en die (nep)lach op te zetten.

En ik weet nog dat ik dacht; na 25 februari neem ik wat meer rust. Eerst de show van mijn coachstudenten doormaken en dan… ja dan ga ik het anders doen.

 

Rust kreeg ik…
maar niet op de manier hoe ik het voor ogen had!

 

 

 

 

Soon deel 2!