De dagen daarna waren donker. Donker omdat het februari was, maar ook donker in mijn hoofd. Zittend op de bank dacht ik na over hoe fijn het zou zijn als er een vliegtuig nu zou neerstorten op mijn huis. Ik schrok van die gedachte. Dit is helemaal niet wat ik wil! Maar toch was het er. Ik wilde leven, maar hoe ik mij nu voelde, was het leven uit mij.

Paniekaanvallen had ik vrijwel iedere dag, van kleine tot grote. Bijvoorbeeld in de supermarkt. Boodschappen doen werd verschrikkelijk, zoveel mensen en het felle licht kon ik nauwelijks verdragen. Maar ook de keuzes van welk product ik moest aanschaffen of de kans om bekende tegen het lijf te lopen zorgde voor paniek. Ik kon het niet. Te veel prikkels en energieën. Ik besloot om boodschappen online te bestellen, dat maakte mij op dat moment rustiger, wetende dat het een tijdelijke oplossing was. Zelfs als ik de hond uit liet had ik paniekaanvallen.

Mijn wereld werd kleiner en kleiner…

Pas toen ik in totale stilstand stond, ontdekte ik waarom ik mij zo voelde.

Met behulp van een psycholoog, waar ik gelukkig snel bij terecht kon, zag ik in waar mijn belemmerende patronen zaten, waar ik continu tegen aan het vechten was… of voor aan het vluchten was.

Achteraf gezien liep ik wel vaker tegen mijzelf aan zoals ik al vertelde… Iedere 2/3 jaar voelde ik mij misselijk, in mijn hoofd (wolkerig-gevoel), donker en gedoofd. Na een poosje werd het weer beter en ging ik weer AAN. Harder dan daarvoor. Zo ook deze keer vanuit de relatiebreuk. Overleven. Vechtend en vluchtend. Vooral luisteren naar wat anderen zeiden zodat ik niet bij mijn eigen gevoel hoefde te komen want dat deed pijn.

Bij de psycholoog ging ik aan de slag met het verleden, mijn opvoeding, mijn gedachtegang, de patronen en het leven wat ik leidde…. Uhm ik bedoel leed…

Wat heb IK nodig.

Ik leerde om met een helicopterview naar mijn leven te kijken en te zien wat mij niet meer diende en toxic was, maar ook wat ik wilde behouden, verbeteren en omarmen. EMDR (logosynthese) heeft mij enorm geholpen om voor mijn ‘angst voor de angst’ en trauma’s af te komen. Ik begon banden te verbreken die nodig waren voor mij omdat ze te verstikkend waren. Stap voor stap kwam ik weer dichterbij mijzelf. Werden de paniekaanvallen minder, durfde ik weer naar de supermarkt en kon ik weer beetje bij beetje een soort van genieten van de kleine dingen.

Het lukte om leuke dingen te gaan doen, zonder schuldgevoel (wánt je gaat tòch eerst weer werken  gedachte + woorden van de ander). Mijn programmering veranderde van overleven naar LEVEN!

Ik kreeg weer een eigen stem, eigenaarschap over mijn leven. Leiderschap. Ik beslis. Ik geef mijn grenzen aan. Ik zeg nee, of ja, wanneer ik dat wil. Zonder deze verplichte reset, was ik doorgegaan op de oude voet waarbij ik totaal voorbijliep aan mijzelf, pleasend aan de ander.

Dit maakt voor mij ook dat ik mijn burn-out niet had willen missen en dat het één van de beste dingen is wat mij is overkomen.

De gedachte ‘ik ben niet goed/ sterk/ zakelijk genoeg, mijn gevoel mag er niet zijn en ik ben te veel’, heb ik kunnen loslaten. Nu snap ik waar mijn angst vandaan kwam. Nu snap ik waarom ik last had van paniekaanvallen. Nu weet ik waar mijn kracht ligt en waar mijn valkuilen en uitdagingen liggen.